সমললৈ যাওক

পৃষ্ঠা:গদাধৰ.pdf/৭০

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
২৬৪
গদাধৰ


গদা।— (মনতে) শলাগোঁ আজলী তোক।
শলাগোঁ অশেষ, কোমল হিয়াৰ ভাব,
—অবলা ধৰম!
লুকী—আৰু কবাৰ নাই হব? ইছান তুহ্বনাক মাত্‌বা নোৰা
কৰলুং দে।
গদা-সঁচা, মাতিব নোৱাৰাত হে পৰিলোঁ। বাৰু, কচোন, তোক নো
কোন্ ডাঙ্গৰীয়ানীয়ে মৰম কৰে?
লুকী।—কিয়া, আমৰ ফুকান ডাঙ্গৰীনী মৰাম কৰে। মুকে হলি ভিতাৰ
লাগি যাবা দেয় নহয়; আৰু কেমান কথা হুদিবা ধৰে!
গদা।—বাৰু, কিনো সেধে? মোৰ কথা কেতিয়াবা ওলাইছিল নে?
ওলালে কিবা সোধে নে?
লুকী।—উঁ,উলাইছি দে, তুহ্ না কথাও উলাইছি। তুহ্ নাৰ চব গিলাখান
কথা মুই কৈছুং। অ, আক্‌ দিন তুহ্ নাক নিবা দিছি।
গদা।—তই পিচে কি কলি?
লুকী।—অ, মুই নিম বুলছুং?
গদা।—পিচে, তেওঁ কি কলে?
লুকী।—কালি-পৰ্হীতে নিবা দিছি।
গদা।—ডাঙ্গৰীয়াৰ ভিতৰলৈ মতা মানুহ যাব দিয়ে জানো?
লুকী।—মুনিহ মানুহ যাব নেদেয়। তুহ্ নাক লুকাই নিব দিছি।
গদা।— কেনেকৈ নো লুকাই ৰিবি?
লুকী।—বাৰু, তেন্ কি হলি, ফিৰ্ কা দিনতে হুদিবা লাগে।
গদা।— নহয়, কাইলৈকে যা।
লুকী।—বুজচ্ছোঁ দে, কালি হুদিবা যাবা লাগে? এই ছান মুই তুহ্ না
লাগি ভাত ৰান্ধিবা যাং। তুহনা ফকো নায্ বি দিয়া?