১ম, হাঃ।— হেৰ, তাৰ পৰিণামে, বলিয়া নহবিচোন। মুখ চম্ভালি,
তাৰ পৰিণামে, কথা কবিচোন। ইমানে, তাৰ পৰিণামে,
আটিছে। কেনেবাকৈ ইয়াৰ শুংহে পাব লাগিব, তাৰ পৰিণামে,
হালে-হালে সাঙ্গুৰিব বুলি নেজান হবলা?
২য়, হাঃ।—এ, সিজনীয়েও এইবোৰ উলিয়াবলৈ বধা কৰে পায়!
পিচে, ফটা মুখ, কি কৰিবি। (চমক্ খাই উঠি) ভাইটি ঐ,
এতিয়াহে মৰিলোঁ!
(এজন চোৰাংচোৱাৰ প্ৰৱেশ )
চোঃ চোঃ।—এই দুটাই ইয়াত কি কৰিছে? কি কথা পাতিছিলি
তহঁতে? ক, সঁচা কবি।
২য়, হাঃ।—ককাইটি হেৰেই? ইহে, ই হে। মই মুখ লৰোৱাই নাই।
ই হে যত্ফুটৰ ঘাই।
১ম হাঃ।—মই হলে, তাৰ পৰিণামে, আগৈতে কৈছিলোঁ, বোলোঁ, তাৰ
পৰিণামে, ৰজাক চৰ্চ্চিব নেপায়। ৰজাৰ হৈ, তাৰ পৰিণামে, বাৰ
ছালেও শুনে। এতিয়া, তাৰ পৰিণামে, পৰ্মাণ পালি?
চোঃ চোঃ।—ইহঁতে কয় কি! অ, বুজিলোঁ, তহঁতে ৰজাৰ বিপক্ষে
কিবা মন্ত্ৰণা কৰিছিলি?
১ম, হাঃ।—মই হলে, তাৰ পৰিণামে কওঁ বুলি একো কোৱা নাই দেও!
মই, তাৰ পৰিণামে, স্বৰ্গদেওৰ ফালেহে কৈছিলোঁ।
চোঃ চোঃ।—অ, বুজিলোঁ, ইহঁত ৰাজদ্ৰোহী। বল, তহঁতক ৰজাৰ
আগত দিবলৈ লাগে।
২য় হাঃ।— যাব লাগে যাওঁ। মই হলে একো কৰা নাই, দৌতাটি!
মুঠেই—
