পৃষ্ঠা:গদাধৰ.pdf/১০০

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
২৯৪
গদাধৰ।


বঃ গোঃ—হয় যদি ৰক্তপাত,
তথাপি ৰজাৰ প্ৰাণ, ৰব কোনোমতে।
নোৱাৰে ৰাখিব ভেটি মন্ত্ৰী ফুকনক,
গদাপাণি সেনাধ্যক্ষ যাৰ। ৰাজসেনা
বিতুষ্ট সততে;-যুঁজিব যে মন পাৰি,
নধৰে মত।
ৰাজমাও।— শুভাশুভ তুমি জানাঁ।
সৰ্ব্ব আশা তোমাতেই ৰাখিলোঁ জানিবাঁ।
ৰাখাঁ যদি লৰা, ৰাখিবাঁ ই প্ৰাণ মোৰ।
নতু এয়ে শেষ; নেদেখিবাঁ ঘূৰি মোক,
নেদেখাঁ জীৱন্তে।
বঃ গোঃ।— স্থিৰ হোৱাঁ ৰাজমাও।
কৰিছোঁ প্ৰতিজ্ঞা, নহব যত্নৰ ক্ৰুটী;
প্ৰাণপণে চাম, লৰা-ৰজা বাঁচে যাতে,
—থাকে নিৰাপদে। যাওঁ এবে কৰোঁগই
যুগুত উপায়।

( প্ৰস্থান)


ৰাজমাও।— কোনে ভিক্ষা দিব আজি,
লৰা-ৰজা প্ৰাণ! পুত্ৰপ্ৰাণ কৰি দান,
দুখুনী মাতৃক যদি ৰাখে কোনোবাই,
হয় চিৰঋণী।  (মৌন )

(প্ৰাৰ্থনা)।


হে প্ৰভো! অনাথ নাথ! ৰাখাঁ ই মিনতি,
পুত্ৰ-প্ৰাণ দান কৰি ৰাখাঁ এই প্ৰাণ।