পৃষ্ঠা:কৰ্ণ পৰ্ব্ব.pdf/৪৩

কৰ্ণ পৰ্ব্ব।

৪১

---

আমি ভাল মতে জানো তােমাৰ মহত্ত্ব।
যুধিষ্ঠিৰ ৰাজাক সুশ্ৰূষা যত যত ॥ ১১৪ ॥
আসনে ভােজনে সখি প্রিয় আলাপনে।
তুমি নতু বোলা আপােনি বাক্য বিনে ॥
আজি যদি তই বুলি তিৰস্কাৰ কৰা।
তেবে যুধিষ্ঠিৰ ৰজা জীৱন্ততে মৰা ॥ ২১৫ ॥
স্নেহ এৰি বন্ধু জনে গৰিহা কৰিলে।
স্বৰ্গৰ ঘাৱত কৰি অতি দুখ মিলে ॥
মহা শান্ত সুখী ৰাজা সৰ্ব্ব সুলক্ষণ।
শুনিবাৰ যোগ্য মোহে অযােগ্য বচন ॥ ২১৬ ॥
তুমিয়ো পৰম প্রিয় আদৰৰ ভাই।
কন্দল সম্বন্ধে স্বপ্নতো দুইৰো নাই ॥
তাঙ্ক অধস্কাৰ যদি কৰা বৰ ৰাগে ।
তেবে নৃপতিক আৰ কাটিবে নালাগে ॥ ২১৭ ॥
কিন্তু মােৰ সন্তাপ মনত এহিমান।
গালি শুনি তেখনে এৰস্ত জানোঁ‌ প্রাণ ॥
যেবে নমৰয় তাৰো শুনিওঁ‌ উপায়।
উপশান্ত কৰিবো চৰণে ধৰি যায় ॥ ২১৮ ॥
তুমি আমি দুয়ো যদি কৰিলোঁঁ বিনতি ।
অল্পতে ক্ষমিবো ৰাজা মহাধর্ম্ম মতি॥
অঙ্গীকাৰ ৰাখিবাৰ কৰা হেন কাজ।
কর্ণক বধিয়া পাছে ভুঞ্জা সবৰাজ ॥ ২১৯ ॥