পৃষ্ঠা:কৃষ্ণ লীলা.pdf/৯৬

৮৬

[৪ৰ্থ অঙ্ক

কৃষ্ণ লীলা

কৃষ্ণ। মই কৃষ্ণ, কিয়নো নুযুঁজা মোৰ সমে?
 যদিহে খাইছা ভয়, পলোৱা ইয়াৰ
 পৰা এতিয়াই; দিলোঁহে আশ্বাস বাণী।
মষ্টিক। কেতিয়াও মুষ্টিকে নেজানে ভয় কেনে।
 বহুত যুঁজিলা তুমি চানুৰৰ সতে,
 সেই দেখি অক্লান্ত যি বীৰ তাৰ সমে
 ভাবিছো যুঁজিম মই।
[অকস্মাৎ বলোৰামক পিচৰ ফালৰ পৰা ঘোঁচা মাৰিবলৈ হাত তোলে।
 কৃষ্ণই হাতত ধৰি এৰুৱাই আনি তাক সন্মুখত থয়।]
কৃষ্ণ। বীৰৰ নিচিনাকৈ যুঁজ কৰ মুষ্টিক
 যুঁজাৰু। অকস্মাৎ পিচৰ ফালৰ পৰা ধৰি
 বজ্ৰাঘাত মূৰত মৰাটো নহয়
 যুঁজৰ ৰীতি, যদিহে কৰিব খোজ
 ছল, এই দাঁতৰ কোবত যাব প্ৰাণ
 তোৰ, জানিবি নিশ্চয়।
মুষ্টিক। দুজনে ধৰিলে যুঁজ এজনৰ সতে
 কোন যুদ্ধ নীতি বোলে তাক। আহ বাৰু
 গোৱালৰ লৰা, আহ যুজোঁ সমুখা সমুখি।
[ মুষ্টিক বলোৰামে পয়তাৰা কৰে। তাৰ পাচত যুঁজ লাগে। আকৌ এৰাএৰি
 হয়, আকৌ যুঁজ লাগে। শেষত বলোৰাম পৰে। মুষ্টিক বুকত বহা
 মাত্ৰেই বলোৰামে ওলোটাই পেলাই তাৰ টেঁটুত চেপি
 ধৰে। সি গোঁ গোঁৱাই মৰি যায় ]
 (কৃষ্ণ বললাৰামৰ প্ৰস্থান)