কৃষ্ণ। চোৱা সখী, কি সুন্দৰী ৰূপহী ললনা
তুমি। মধুপুৰী জিলিকিছে তোমাৰ ৰূপত।
কি মোহিনী ষোড়শী মূৰতি দেখোঁ তব।
দাদা বলোৰাম সংযমী তপস্বী বীৰ
নিবিচাৰে সঙ্গ তিৰোতাৰ? সেই দেখি
নকৰিবা কোনো প্ৰিয় সম্ভাষণ⸻
তেওঁৰ লগত।
কুঁজী। দেৱতা, প্ৰেমৰূপী প্ৰাণৰ ঈশ্বৰ
মানুহ নোহোৱা তুমি। বৈকুণ্ঠৰ নাথ!
স্পৰ্শে তব কত জমমৰ তৃপিতি নোহোৱা
কত হাবিলাষ, কত প্ৰেম আশ জাগে
মোৰ হিয়াৰ মাজত। আজি যে পৃথিবী
দেখোঁ মধুময়, বসন্ত বতাহ বয়
অন্তৰে বাহিৰে। আজি হৃদি মৰুভূমি
ফুলে ফলে সুশোভিত নন্দন কানন
সম সৰস সুন্দৰ হল। প্ৰিয়তম
কোন তুমি প্ৰভু? অভাগী অনাথি মই
জীৱনত নাছিল সোৱাদ। আজি কিয়
প্ৰাণেশ্বৰ শুকান প্ৰাণত বোৱালা
প্ৰেমৰ গঙ্গা? তিলেকো নিজীম সখা
আৰু, তুমি অবিহনে। তব পৰশত
পূত দেহা, সামান্য নৰৰ ক্ৰীড়াৰ
পুতলি কেতিয়াও নহব নহব প্ৰভু।
জানো তুমি মহান পুৰুষ, তেন্তে কিয়
পৃষ্ঠা:কৃষ্ণ লীলা.pdf/৮৫
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৫ম দৃশ্য]
৭৫
কৃষ্ণ লীলা