নন্দ। কোনো দুখ নাই মহাৰাজ কৃষ্ণ যদি
বসুদেৱ সুত। বাছা মোৰ বিনন্দীয়া
ননীৰ পুতলি। পিতা বুলি পৰম
সাদৰে স্বৰ্গতে অধিক সুখ দিলে
অতদিনে। সুখেৰে থাকক বাছা মোৰ
ৰজাৰ ভাগিনা হৈ। আমি বুঢ়া বুঢ়ী
দুয়ো যদি শুনো দূৰতে থাকিয়ে সদা।
সুখে আছে বুলি প্ৰাণ গোপাল বলল
পৰম কৃতাৰ্থ হন। স্বাৰ্থহীন প্ৰেমে
নিবিচাৰে কোনো প্ৰতিদান। ভাগ্যবান
মই পুত্ৰভাৱে পালিবলৈ পালে। কৃষ্ণ
ধন। পিতা ভাবে পালোঁ ভক্তি। মহাৰাজ
নুবুজিলোঁ। কিন্তু কিয়বা যুঁজিব আহি
বলাই কানায়ে। কিবা যুঁজ জানে শিশু?
ব্ৰজৰ হাবিত গোপাল স্বৰূপে সদা
চাৰিছিল ধেনু বৎস। সুকুমাৰ দেহা
অতি কোমল বয়স। এতিয়াও নাই
দিয়া ভৰি যৌৱনত। ভাগিনক যদি
মৰমেৰে আদৰ কৰিব লাগে প্ৰভু
মালসহ যুঁজৰ কি প্ৰয়োজন?
কংস। ৰাজ্যময় সংবাদ পঠাই মহামল
যত নিমন্ত্ৰিছে। তোমাৰ বালক দুয়ো
বীৰবেশে আহি ক্ষত্ৰিয়ৰ উচিত
যি কাম নিশ্চয় কৰিব। উজলাব
পৃষ্ঠা:কৃষ্ণ লীলা.pdf/৭১
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৩য় দৃশ্য
৬১
কৃষ্ণলীলা