পৃষ্ঠা:কৃষ্ণ লীলা.pdf/৬০

৫০

কৃষ্ণলীলা

উদ্ধৱ। কিবা ভাগ্য পাম আজি কৃষ্ণ দৰিশন,
 কিবা ভাগ্য আনিম প্ৰভুক সাৰথি হৈ।
 মাতৃ, যাওঁ মই এতিয়াই ৰথ লৈ!
 কোনো চিন্তা নাই কালি পুৱাতেই আহি
 চাপিম জননী কাষ। গুচিব সকলো
 চিন্তা, যাব যত খেদ।
গোপিনী। বান্ধ তুমি কবাগৈ বলাই কানুক
 আজি কেবা নিশা দিন নিৰাহাৰা গোপী
 নিদ্ৰাহীনা। তুৱা গুণ নাম গাই গাই,
 বাটলৈ চাই চাই, কটাইছে কাল।
 প্ৰাণ গোপাল বিনা নিজীব গোপিনী।
 নুশুনিলে বাঁহী মাত ব্ৰজবাসী গণে
 নাপায় প্ৰাণত শান্তি। গৰু দামুৰিয়ে
 এৰিছে আহাৰ পানী। নিমাত প্ৰাণীৰো
 বইছে লোতক নয়নেৰে দিনে ৰাতি।
 আনিবা আনিবা ধৰি বান্ধ, কপটিয়া
 নিঠুৰ হৰিক, নহলে এৰিম প্ৰাণ।
উদ্ধব। যাওঁ মাতৃ মই। ভাগ্যৱতী গোপীগণ।
 যি জনক ব্ৰহ্মা হৰে নাপায় ধ্যানত
 যাৰ কটাক্ষত সাগৰ থলকে, বিশ্ব
 চূৰ্ণ হৈ যায় সেই বিশ্বপতি হৰি
 আজি বান্ধ খালে গোপিনী প্ৰেমত!
 ধন্য ব্ৰজবাসী, ধন্য ব্ৰজধাম, গোপী
 পদৰেণু পৰশত পূত হৈ ৰল।