মুনি মনোলোভা বিমল কটাক্ষ হাঁহি,
সুকুমাৰ লৱনু শৰীৰ আভাময়;
আকৌ আকৌ কিবা দেখো দয়াময়
একেবাৰে নাৰীমূৰ্তি ভীষণ ৰূপিণী।
অসি খড়গ হাতে লহ লহ ৰক্ত জিভা
কৰাল দশনা, গলে মুণ্ডমালা,
সম্বৰ সম্বৰা ৰূপ প্ৰভু, মূৰ্খ মই,
উস্! ৰক্ষা পালো। আকৌ দেখিছো মই
সুশোভন চাৰু কৃষ্ণৰূপ।
(চকু মেলি সেৱা কৰে।)
কৃষ্ণ। মামী, প্ৰেমপূৰ্ণ সুকোমল হিয়াখনি
বাৎসল্য ৰসেৰে ভৰা। চিন্তা পুত্ৰভাবে।
আহা মামী যশোদা জননী সম দিয়া
প্ৰেম আলিঙ্গন। ভোকত কাতৰ আমি
নিজ হাতে অন্ন দিয়া খাই তৃপ্ত হওঁ।
প্ৰেমৰসে আপ্লুত ভোজন দ্ৰব্য দান
ভকতৰ, অতি উপাদেয় অতি মিঠা।
যেয়ে যেনেদৰে একাগ্ৰ চিত্তেৰে ভাবে
মোক পায় তেনেদৰে। শত্ৰু ভাবি ভাবি
কংসৰাজে পাব মোক শত্ৰু ভাবে কালি
মোৰ পৰশত দিব্য জ্ঞান লভি
মোৰ মূৰ্ত্তি ধৰি মোতে হব লীন।
অক্ৰূৰ পত্নী। নাৰী মই জ্ঞানহীনা অতি দয়াময়
নুবুজো জ্ঞানৰ তত্ত্ব। মোহিলা হৃদয়
পৃষ্ঠা:কৃষ্ণ লীলা.pdf/৫৭
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৫ম দৃশ্য]
৪৭
কৃষ্ণ লীলা