পৃষ্ঠা:কৃষ্ণ লীলা.pdf/৫৬

৪৬

[২য় অঙ্ক

কৃষ্ণ লীলা

অক্ৰুৰ। জানো জানো কোন তোমালোক নৰদেৱ।
 তোমাৰ মায়ায়ে আচ্ছন্ন কৰিছে জীৱ।
 ক্ষুদ্ৰ আমি মানবী চকুৰে মানবৰ
 দুৰ্ব্বলতা দেখো মাথো মানবী দেহাত।
 কৃপা কৰা দয়াময় দিয়া দিব্যজ্ঞান
 দুৰ্ব্বল মনত। নহলে স্নেহাদ্ৰ হিয়া
 ভাগি যাব শতখণ্ড হৈ। স্নেহশীলা
 পত্নী মোৰ স্নেহৰসে মজিছে সমূলি।
কৃষ্ণ। ভয় নাই ভক্ত মোৰ প্ৰধান বান্ধব
 পৃথিবীৰ মহাভাৰ হৰিবৰ হেতু
 বিনাশিম দুষ্ট কংস দুষ্ট সহচৰ
 সমে। অবিনাশী আত্মা চিন্ময় ভাবেৰে
 ব্যপ্ত চৰাচৰ। তুমি আমি, চন্দ্ৰ সূৰ্য্য
 কোটি কোটি ব্ৰহ্মাণ্ড নিচয় সকলোটি
 মায়াৰে সৃজন। স্থিৰ অবিনাশী এক
 নানাৰূপে নানা ঘটে কৰিছে বিৰাজ।
 এক তিলেকতে ধ্বংস হব পাৰে সব।
 থাকিব কেবল অবিনাশী পৰমাত্মা⸺
 মহাকাল সম, সবে তাতে পাব লয়।
 দিব্য যোগ নেত্ৰে চোৱাঁ অন্তৰত দুয়ো
 দেখিবা তেতিয়া হিয়া শতদল মাজে
 পৰমাত্মা বিৰাজিত কাঙ্খিত ৰূপেৰে।
অক্ৰুৰ পত্নী। (ধ্যানস্থা হৈ) দেখোঁ প্ৰভু হৃদয়ত মোহন মূৰতি
 ত্ৰিভঙ্গিম ৰূপ মনোহৰ অতি। কিবা