নাৰী হিয়া স্ৰজিলে বিধিয়ে পৰিপূৰ্ণ
কৰি চেনেহেৰে। জ্ঞান নাই ভকতিও
নেজানো সমূলি। ধন নাই পৰম
দৰিদ্ৰ আমি দুয়ো। নাৰীৰ নিঃস্বাৰ্থ
দান হিয়া ভৰা প্ৰেম নিবেদিলো প্ৰভু।
পিতা পুত্ৰ সখা পতি প্ৰেম হিয়া ভৰা
নিবেদিলো ৰাতুল পদত। কৃপা কৰা
কৃপাময় নেযাবা নেযাবা যুজঁলৈ।
জগতত তুল নাই যাৰ এনেৰূপ,
লৱনুৰে গঠিত শৰীৰ, আহি।
প্ৰহাৰিব পশু সম নিৰ্দ্দয় মল্লই⸺
নসহিব নাৰী প্ৰাণে। মথুৰাবাসিনী।
যত নাৰী সবে কালি চিতা জুই জ্বালি
আহুতি স্বৰূপে প্ৰাণ দিব চৰণত।
কৃষ্ণ। (হাঁহি ২) মামী হাঁহি উঠে শুনি ভয়ৰ কাৰণ।
সন্দীপনি ঋষিৰাজ যাৰ শিক্ষাগুৰু
শাস্ত্ৰে শস্ত্ৰে বাহু যুদ্ধে তাৰ কিবা ভয়। "
বহুকাল আমি দুয়ো যুজঁ আশে ৰৈ ৰৈ
পাইছোঁহি আকাঙ্ক্ষিত সুবিধা যুজঁৰ।
কালি মামা কংসৰাজে প্ৰশংসিব দেখি
যুদ্ধৰ কৌশল আৰু প্ৰচণ্ড বিক্ৰম।
কোনো ভয় নাই নকৰিব আশঙ্কা
তিলেকো। দেহাত অসীম বল দিছে যে
বিধিয়ে দেবকাৰ্য্য সাধিবৰ হেতু।
পৃষ্ঠা:কৃষ্ণ লীলা.pdf/৫৫
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৫ম দৃশ্য]
৪৫
কৃষ্ণ লীলা