পৃষ্ঠা:কৃষ্ণ লীলা.pdf/৫৩

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৪ৰ্থ দৃশ্য]
৪৩
কৃষ্ণ লীলা

 চানুৰ দুৰ্দ্ধষ মহামল্ল-প্ৰাঙ্গণত
 তুমি যুযুৎসু ভাবেৰে ৰবা। নিজে মই
 অসি বৰ্ম্মলৈ থাকিম ইয়াতে সাজু।
 অকস্মাৎ আহে যদি নিজ হাতেৰেই
 বধিম দুয়োকো।
চানুৰ। মহাৰাজ, বিক্ৰমত ধৰণী কম্পিত
 যাৰ। সসাগৰা পৃথিবীত প্ৰচণ্ড
 প্ৰতাপ, নৰ দৈত্য ৰাক্ষসেও সহিব
 নোৱাৰে যাৰ, আমি হেন বীৰ সদায়
 প্ৰস্তুত দুৱাৰত যাৰ, তাৰ কিবা ভয়।
 ক্ষুদ্ৰ শিশুমতি ডেকা সেই দুয়োজন।
 ক্ষুদ্ৰপ্ৰাণ। অনায়াসে হব হত কালি
 কোনো চিন্তা নকৰিব প্ৰভু অন্তৰত।
মুষ্টিক। মোৰ এই বজ্ৰমুষ্টি নসহে পৰ্ব্বতে
 লোহাৰ গোলক চূৰ্ণ হৈ যায় যাৰ
 আঘাতত। সেই আঘাতত মহাৰাজ
 বাঁচিবনে ব্ৰজৰ গোৱাল? গৰু চাৰি
 ফুৰা কাম যাৰ। শঙ্কা নাই প্ৰভু, কালি
 ভূমি হব বৈৰীহীন।
তোৰল। বহুদিন খালো অন্ন প্ৰভু, কালি দাসে
 প্ৰাণ দিয়ে নিশ্চয় সাধিব প্ৰভু কাজ।
কংস। যোৱা বীৰবৃন্দ। নিশ্চিন্ত হইছোঁ মই
 শুনি বীৰবাণী, তোমালোক যোদ্ধা
 সকলৰ।  [ কংস আৰু মালবিলাকৰ প্ৰস্থান।]