কৃষ্ণলীলা
কৃষ্ণ। কিবা হল বীৰবৰ অক্ৰুৰ, কওকচোন।
অক্ৰুৰ। প্ৰভু জগন্নাথ অধম পাতকী মই।
নিচিনিলো প্ৰভু তোমালোক দুয়ো কোন।
সামান্য ব্ৰজৰ গোপ গোপী সহ দেখি
ভাবিছিলোঁ প্ৰভু তোমালোক সামান্য
মনুষ্য তনু বুলি। সেই দেখি প্ৰভু
অধমক দিল দিব্য চকু প্ৰেমময়।
ক্ষমা অপৰাধ মোৰ দয়াৰ সাগৰ।
কৃষ্ণ। কিনো হ'ল বাৰু কওকচোন বহলাই।
আচৰিত হলো আপোনাৰ এনে ভাব দেখি।
অক্ৰুৰ। মধ্যাহ্ন সন্ধ্যাৰ বাবে স্নানৰ কাৰণে
ডুব দিলোঁ। দেখো কৃষ্ণ বলোৰাম তাতে
বহি আছে। আচৰিত মানি চালোঁ উঠি
দেখো পুনঃ দুয়োজন ৰথতেই আছে,
পুনঃ বুৰ দিলোঁ, দেখা পালোঁ কি সুন্দৰ
মূৰতি মোহন অনন্ত শয্যাত বিষ্ণু
বহি আছে উজলি ভুবন, লক্ষ্মী পদতলে,
ক্ষমা কৰা অধমৰ দোষ দয়াময়
পূৰ্ণ অবতাৰ তুমি প্ৰভু। অবতাৰ
বলোৰাম অনন্ত স্বৰূপী মহাকাল।
ক্ষুদ্ৰ বুদ্ধি কি বুজিম মই।
[ অক্ৰুৰৰ স্তৰ ]
নমো নমো নমো শ্যাম কলেবৰ
অনাদি অনন্ত ৰূপ
