পৃষ্ঠা:কৃষ্ণ লীলা.pdf/১৪৩

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৬ ষ্ঠ দৃৃৃৃৃৃৃশ্য]
১৩৩
কৃষ্ণ লীলা

—গীত—

ৰূপালি যমুনা জল।   জোনাকত জল মল
বৈ যায় সুবিমল   ৰূপলি বহনে হাঁহি,
পিউ পিউ পাপীয়াৰ    কুঁহু কুঁহু কোকিলাৰ
কেতেকীৰ সুধাধাৰ    বতাহত আহে ভাঁহি,
মধুময় বসন্তৰ   সুখ শোভা মনোেহৰ
প্ৰেমে প্ৰাণ জব জব   অহা প্ৰিয় ৰসময়,
তোমাৰ পৰশ লাগি   যৌৱন উঠিছে জাগি।
লোৱা প্ৰেম উপহৰ   দেহ প্ৰাণ সমুদয়।

১মা গোঃ। প্ৰভু, স্বামী, প্ৰাণৰ বান্ধৱ, কত দিন
 অদৰ্শন বিৰহে কাতৰা হৈ আমি
 মৃত প্ৰায় আছিলোঁ ইয়াতে পৰি পৰি,
 আজি আহি দেখা দি মাধব গুচুৱালা
 মনস্তাপ। কিন্তু প্ৰভু ৰজা তুমি এৱে
 মথুৰাৰ স্বামী। নিতান্ত দুখুনী আমি
 গোৱাল জীয়ৰী। যাবা তুমি মথুৰালৈ
 ফিৰি। জীম কেনেকৈ আমি দিয়া
 সমিধান।
কৃষ্ণ। সখীহঁত, ভকতৰ হাকুলি বিকুলি
 নোৱাৰোঁ সহিব কদাচিতো। সেই দেখি
 আহিলোঁ ইয়ালৈ আজি। কৃষ্ণময় প্ৰাণ
 তোমালোক। কৃষ্ণ বিনে নাজানিলা একো;
 পতি, পুত্ৰ, পিতা ভাই স্বৰূপে যতেক
 বিধ, একাধাৰে সকলোৰে সমষ্টি
 প্ৰেমেৰে পৰিপূৰ্ণ হিয়াখনি প্ৰত্যেক