কিন্তু ক্ষমা কৰা নাথ, ত্রৈলােক্য ঈশ্বৰ,
তথাপিও বাছা বুলি মাতি গুচাওঁ হেপাঁহ।
আহা আহা প্রাণৰ গােপাল আহা বলো
প্ৰাণৰ পুতলি দুয়াে। পিতা বুলি দিয়া
আলিঙ্গন। লৈ যাওঁ শূন্য ব্ৰজ পুৰলৈ
শেষ সুখ স্মৃতি সন্তানৰ প্রেম স্পর্শ।
আহিবা আহিবা বাছাহঁত ৰাজকৰ্ম্ম
অৱসৰে ব্রজধামলৈ। আশাকৰি
থাকিব জীয়াই দুখুনী যশােদা মাৰ।
সাচিঁ থব ক্ষীৰ সৰ লৱনু সন্দেশ,
আহিব বলাই আহিব কানাই বুলি।
গােপ গােপী জাকে সদায় থাকিব চাই
বাটলৈ দিন লেখি লেখি। অৱসৰ পালে
একোবাৰ গৈ দেখা দিবা। জুৰাব ব্ৰজৰ
প্রাণ।
( কৃষ্ণ বলােৰাম আহি নন্দক সেৱা কৰে। নন্দই দুয়ােকো সাৱট মাৰি ধৰি মূৰত চুমা খায়)
কৃষ্ণ। পিতা মােৰ মূৰ্ত্তিমান মৰ্ত্ত্যৰ দেৱতা
মার্জনা কৰক সন্তানক। জীৱনৰ
আদি লীলা শেষ হ’ল আজি বিধাতাৰ
বিধানত ; ঘােৰ ৰাজনীতি আহি আজি
জুৰিছে জীৱন। অখণ্ড বিধিৰ বিধি !
সযতনে পালক দেৱতা, ব্রজবাসী
গণে। আমি আহোঁ নিজ নিজ কৰ্ত্তব্যৰ
