এন্ধাৰ কোঠালি দীপ্তিময় পোহৰত
হ’ল। মাতৃ হৃদয়ত ফল্গু সম বলে
চেনেহ অমৃত ধাৰা। যত শোক তাপ
ক্ষন্তেকতে পাহৰিলোঁ চান্দ মুখ দেখি।
তাৰ পাছে অমঙ্গল আশঙ্কাৰে হিয়া
কঁপি গল। বুকু সুদা কৰি ততালিকে
পঠিয়ালো ব্ৰজধামলৈ। হিয়া মোৰ
শত খণ্ডে ছিন্ন হৈ গ'ল, তথাপিও
ৰল প্ৰাণ। আকৌ দেখিম বুলি জ্বালিলৈ
হৃদয়ত ক্ষীণ আশা, কটালো বছৰ
মাহ, কত দিন ৰাতি মনত ধিয়াই
পলে পলে পুত্ৰ মুখ। তুলিলে যতনে
নন্দ যশোদাই নিজ পুত্ৰ বুলি অতি
চেনেহেৰে। শুনি থাকোঁ ইয়াতে সদায়
ব্ৰজবাসী কি আনন্দে মগ্ন লৈ তাতেই
দুয়োকো। কুশলে থকাৰ সংবাদ পালেই
শান্ত হয় হিয়া। পৰিচয় নিবিচাৰি
কাকো নিদি আছিলোঁ নীৰবে চিৰকাল।
মাতৃপ্ৰেম শতধাৰা গঙ্গাৰ নিচিনা
বৈ থাকে অবিৰাম, প্ৰতিদান তাৰ
কেতিয়াও নিবিচাৰে। আজি এই মহা
বিপদত ৰাখিলে প্ৰভুৱে, সুখী আমি।
কুশলেৰে থাকা বাছাহঁত বুকু ভৰি
নন্দ যশোদাৰ।
পৃষ্ঠা:কৃষ্ণ লীলা.pdf/১০৫
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৫ম দৃশ্য]
৯৫
কৃষ্ণ লীলা