আহাঁ, ঘৰলৈ যাওঁ।
( চাপি যায়।)
দ্ৰৌপদী। – [ পিচ হুঁহঁকি ] এতিয়া নহয়। এই দিনৰ পোহৰতে তোমাৰ লগত গলে মানুহৰ চকুত পৰিব আৰু নানা প্ৰকাৰৰ কেলেঙ্কাৰী ওলাব। সেইদেখি এতিয়া তুমি যোৱাঁ, নিতান্ত যদি মোক লগ ধৰিব খোজা, ৰাতি সকলো মানুহ শুলে ৰান্ধনী ঘৰলৈ যাবা । তাত তেতিয়া কোনো নাথাকে। মই অকলৈ তাত তোমালৈ অপেক্ষা কৰিম।
কীচক। – সঁচা নহয়? ফাঁকি নিদিবা।
দ্ৰৌপদী।–ফাঁকি দিয়াৰ পৰা লাভ কি? মই এই ৰাজ্যতে থাকিম তেতিয়া আজি বাৰু ফাঁকি দিলোঁৱেই, কালিলৈ কৰিম কি?
কীচক।– বাৰু তেন্তে সেয়ে হ’ব। এতিয়া মই তোমাক আমনি নকৰোঁ।
দ্ৰৌপদী।– তেন্তে কোনেও নৌ দেখোঁতেই তুমি যোৱাঁ।
কীচক।– বাৰু যাওঁ। কিন্তু কথা যেন লৰ-চৰ নহয়।
[ ঘূৰি ঘূৰি চাই ওলাই যায়। ]
দ্ৰৌপদী।–নিশ্চয় নহয়। আজি ৰান্ধনী ঘৰতেই তোমাৰ জীৱনৰ সকলো আশা-ভাৰসা, সকলো হেপাহ পূৰ হ’ব, কামনাৰ উদণ্ড প্ৰবাহ চিৰকাললৈ ক্ষান্ত হ’ব।
[ প্ৰস্থান ]
