তালত ঘূৰে তাকেই বা কোনে জানে!
কীচক –আজি বহুত পলম হ’ল, বেগাই খানা আন৷
(বাবুৰ্চি ওলাই যায়৷ কীচকে কোট আৰু পাগুৰি হাকোটাত ওলোমাই থৈ হাত-মুখ ধোৱে আৰু গামোচাৰে মচে৷ ইয়াৰ ভিতৰতে বাৰ্বুচিয়ে খানা, চামুচ, কাটা, কটাৰী, মাখন, পনীৰ আদি আনি মেজত থয়৷ ক্ৰুৱেট ষ্টেণ্ড এডালো আনে৷ কীচকে খাবলৈ ধৰে আৰু বটলৰ পৰা কিবাকিবি খানাৰ ওপৰত ছটিয়াই লয়৷ বাবুৰ্চি ওচৰতে থাকে আৰু কীচকৰ ইঙ্গিত মতে মাজে মাজে গিলাচত ফটিকা ঢালি দিয়ে৷ এজনী লিগিৰীয়ে তাল পাতৰ ডাঙৰ বিচনী এখনেৰে বিচি থাকে৷ খোৱা শেষ হোৱাৰ লগে লগে লগুৱা এটা আহি থাল-বাটিবোৰ লৈ যায়৷ কীচকে চিগাৰ এটা লগাই টানে৷
এনেতে তামৰ টেকেলি এটা লৈ দ্ৰৌপদীৰ প্ৰবেশ৷ লাহে লাহে আগবাঢ়ি টেকেলিটো মেজত থৈ হুহঁকি আহে৷ কীচকে নিজে উঠি দুগিলাচমান খায়৷ )
দ্ৰৌপদী৷ —মই এতিয়া যাওঁ৷
কীচক৷ —কলৈ? তোমাক আহিবলৈ কোৱা হৈছিল, ঘূৰি যোৱাৰ কোনো কথা নাছিল৷
দ্ৰৌপদী৷ —( নিমাতে যাব খোজে৷ )
কীচক৷ -তুমি যাব নোৱাৰা৷ এই টেকেলি ঢুকালে আকে কৰি দিব কোনে? তুমি মোৰ লগতে
