এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
[৫৪]
শুনা শুনা প্ৰথমতে যত বীৰচয়।
মনুষ্য নাৰীক ধৰি আনিবা নিশ্চয়॥
অবলা মনুষ্য নাৰী বলে নধৰিব।
সাৱধানে ধৰিবাহা প্ৰাপক তেজিৰ॥২৩২
ঋষিয়ে বোলন্ত জন্মিজয়ৰ আগত।
পাচক লাগিয়া যাজ্ঞেসেনী চাহিলন্ত॥
জগৰে পীড়িত হুয় বৃক্ষৰ তলত।
ৰামকৃষ্ণ নাম মাত্ৰ উচ্চৰে মনত॥২৩৩
নাম উচ্চাৰণতে আসিলা নাৰায়ণ।
দ্ৰৌপদীৰ হৃদিগত ভৈলেক তেখন॥
ভয়দুখ নিবৰিলা হৰৰিত মন।
যেন স্বামী মৰা নাই আনন্দিত মন॥২৩৪
আকাশৰ পৰা দিব্য কবচ পৰিলা।
কাল তুপি আমি দেবীৰ মাখাত পৰিলা।
কবচ দেখিয়া মনে গুনিবে লাগিলা।
এক ঋষি বৰ্তমান কহিয়া আছিলা ২৩৫
তখাতে বুলিলা মোৰ বাৰী ধনঞ্জয়।
সেই সব কথা মোৰ ফলিলা নিশ্চয়॥
হা হৰি কিনো মোৰ বিপাক লাগিলা।
নাজানো বিধাতা মোৰ কপালে লিখিলা॥২৩৬