ন৷ সকলো ভাল।
কিছু বেলি দুয়ো নিমাত। তাৰ পাছে কামিনীকাত্তয় পুনৰায় শুধিলে, “তোমাৰ ইমান দিনৰ মুৰত যে মোলৈ মনত পৰিছে কি ভাগ্য যে, আজি তুমি মোক দেখিবলৈ আহিছা।”
ন। মোক খেমা কৰা, মোক আৰু লাজ নিদিবা; মোৰ যে দোষ হৈছে, তাক ময় আপুনিএ
স্বীকাৰ কৰিছোঁ; সেই বিষয়ে কিছু মনত নেৰাখিবা।
কা। তেন্তে লেখা পড়া কি প্ৰকাৰ হৈছে? এই বেলি পৰীক্ষা নিৰ্দিয়া নে?
ন। হাঁ চাওঁ কি হয়, পঢ়িছোঁ দেখো।
কা। দেখা, নৰেন্দ্ৰ এটা কথা কওঁ ভাই, তুমি খঙ নকৰিবা, তোমাক ভাল পাওঁ দেখিহে
কৈছোঁ।
ন। তুমি কি বলিয়া হৈছা? তোমাক ময় খঙ কৰিম, কি কব খোজা কোৱা।
কা। দেখা, এই পঢ়াশালিৰ পৰীক্ষাৰ কাৰণে আমি কিমান ভাবো, কত চিন্তা কৰোঁ। কেনেকৈ
পৰীক্ষাত উত্তীৰ্ণ হম, তাকো ভাবিছোঁ; সেই বিষয়ে কিমান চেষ্টা কৰিছোঁ, কিমান
পৰিশ্ৰম কৰিছোঁ, কিমান বেলি ৰাতি জগিছোঁ। কেনেকৈ সকলো প্ৰশ্নবিলাকৰ উত্তৰ
দিম, তাকেই একে মনেৰে চেষ্টা কৰোঁ, কিন্তু আমাৰ সকলৰ সেই শেষ দিনত যে
ভয়ানক পৰীক্ষা দিব লাগিব, কতা তাৰ কাৰণে ইয়াৰ হেজাৰ অংশৰ এক অংশও
দেখো চেষ্টা কৰা নাই।
ন। সেই বিষয়ে ভাবিবৰ ভাই, অনেক সময় আছে; তাক ইয়াৰ
পাছে চিন্তা যাব।
কা। নৰেন্দ্ৰ ময় বড় বিচুৰ্তি হলোঁ, তুমি ইমান পঢ়ি, ইমান
জানিও, এনে কথা কলা; ভাই, “ইয়াৰ পাছে” সেই বিষয়ে ভাবিম
বুলিলা। বাৰু, এটা কথা সোধোঁ, সেই যি “ইয়াৰ পাছে,” সেইয়ে
কেতিয়া?
