এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই
{ ১৪} পোন্ধব গণ্ডাই অক পূৰিবা নিশ্চয় । খাদৰে ভাই তুমি চাহা৷ প্ৰতিকাৰ । ভেটি পানি লোৱা চলা কায়স্থ ছৱাৰ । ভেটি খানি লোৱা তুমি কায়স্থ হবাৰে । ভাল মাত পিৰিতি কৰিও বাৰম্বাৰে । বস্ত্ৰ কৰ কৰনিও সধকৰ কষি টঙ্কা মন্ত্ৰে বিষ ঝাৰি ”ক পারি। হববিধই । কিতাপত দিলে বিষ নহৈবেক আা ৰ আকে জানি ভায়াৰে কায়স্থক ন কৰিয়ো বৈৰী। মাৰিতে জায়াইবে পাৰে যেন ধনত্রী। কায়স্থৰ গুণ নাম দাতা ধৰ্ম্মৰাজ । বাস ঠাকুৰাণী কৰে দিব্য সভামাক । কলাম নামে একবাব পৃথিবীৰ তৃত । অভূত আচাৰ সিটো ভুঞ্জে কলিদত। পশু নুই পক্ষী তুই অৰণ্যত উৎপত্তি। ইহার নিমিত্তে কায় স্থৰ সম্পতি । সুহি বিহঙ্গম দীঘল ঠোট ; মাংস বজিত শৰীৰ গোট । নুহি সপ গান শয়ন। সদায় কৰে দাঁক্ষণ গমন । পাঞ্চপতি ন পাঞ্চা প। ছৌ iজ্ঞহ৷ ন চ সপিণী। রুবক্র৷ ন চ মাধাৰি । জি জ:নডি সি পওি তা ।
