এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
৮৪
কদম-কলি
কাবৌ কৈ মাতিছোঁ,
বৰাগী ককাই ঐ,
বীণে যেন নিবিনায়।
(৩)
শোকৰ সুৰটি।
নুশুনিও নোৱাৰোঁ,
বাঘ-মোৰে ধৰে মোক।
আঁতৰি যাৰৰ
শকতি নাপাওঁ,
বেজাৰে পীড়িছে বুক।
শুনা ঐ বৰাগী,
আনন্দ কাহিনী,
আসামৰ যশৰাশি;
হিয়া মোৰ হেৰ
বলৱন্ত হোক,
পৰাণ উঠক উলাসি॥
বাণ, ভগদত্ত,
নৰকাসুৰৰ,
ভীস্মকৰ গুণ গা।
ভাস্কৰ বৰ্ম্মাৰ
কীৰিতি সুন্দৰ
শুনো হেৰ বীণ বা॥
