এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৫৬
কদম-কলি
দেৱযানী—শুনা কচ! শুনা তপোধন! ভ্ৰাতৃ-স্থান
নহয় তোমাৰ। সন্তান নোহোৱা তুমি
জনকৰ মোৰ। পিতৃৰ গুৰুৰ পৌত্ৰ
তুমি; সি হেতু মাথোন পূজনীয় তুমি
মোৰ। কৰিছিল প্ৰথমতে তোমাক
যিবাৰ অসুৰে বিনাশ, পিতৃৰ কাষত
সকৰুণে মাগি ভিক্ষা জীয়ালোঁ তোমাক।
সেই দিন ধৰি অনুৰক্তা দেৱযানী
তোমাৰেহে কচ! নৃত্য গীতে কৰি
বিনোদন, সেবি মই অনেক প্ৰকাৰে,
সাধিলোঁ তোমাৰ প্ৰীতি; তোমাৰ ধিয়ান
বিনে কচ, নাই মোৰ আন একো কাম।
ধৰ্ম্মজ্ঞানী তুমি কচ, জানা সকলোকে।
এনে অনুৰক্তা মোক, জুৱায় নে হে
কৰা পৰিহাৰ? নিকৰুণ বচনে তোমাৰ,
দিছে দুখ মৃত্যুতো অধিক। অতএব
হেৰা কচ, হেৰা প্ৰাণপ্ৰিয়, দেৱযানী
অভাগীক নেঠেলিব পাৱে! দাসী হৈ
সেবিম চৰণ, আচৰি একত্ৰে ধৰ্ম্ম,
লম পদ সহধৰ্ম্মিণীৰ; সুখ দুখ
সুকৃতি দুষ্কৃতি যি তোমাৰ মিলিব
ভাগ্যত, ভাগ লৈ তাৰ, নিজক মানিম
ধন্য, সুৱাগিনী হম; তপস্যাত হৈ
