এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৪৯
কদম-কলি
ময়ো নিতৌ শুনো, দিনৌ মনে গুণো, এ হে,
কেনেকৈ পেলাম তাক ফান্দত, হে,
দীঘলকৈ ৰাখিছোঁ, সেইহে এই চুলিটাৰ, এ হে
ককালত মেৰাম তাৰ পাকত, হে।
টানি আনি চোৰ, দিয়াম শাস্তি ঘোৰ, এ হে,
আমাৰ ৰাধাৰাণীক দিয়ে হে।
নূপুৰ গুৰি কৰি, বাঁহী নিমে কাঢ়ি, এ হে,
যদি হওঁ গুৱালৰ জীয়ে হে॥
(ৰাধাৰ প্ৰবেশ)
ৰাধা— শুনিছোঁ সখীহঁত, শুনিছোঁ বাইহঁত, এ হে,
নকবা নিদাৰুণ কথা হে।
নেলাগে ধৰিব, নেলাগে বান্ধিব, এ হে,
মোৰ জীৱই পাব ৰে ব্যথা হে॥
বৃন্দাবনতে, কদমৰ তলতে, এ হে,
যিজনে বজাইছে বাঁহী হে।
দেহ-লাও তেওঁ মোৰ, তেওঁ মোৰ মন-চোৰ, এ হে,
কাবৌকৈ মাতি আনাহি, হে॥
১৮৩৩ শক।
বহাগ, হাওড়া।
⸻
