এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
চন্দ্ৰ
(গীত )
ঝিঝিট --কাৱালি।
হাতে ঢুকি পোৱা আছিল জোনাই সমুদ্ৰ মথা কালত হে,
দেৱাসুৰে দন কৰি থাকোতেই, উঠে ওখ আকাশতহে।
ফটিকাৰ টেকেলি লৈ পলাই গল;
ভেবা লাগি দেৱ দৈত্য চাই ৰল;
তেতিয়াৰেপৰা বুঢ়াঙ্গুলি দেখাই জোনায়ে ফটিকা পিয়ে হে।
সোমৰস এক পথ পান কৰি,
পুৰ্ণিমাত পকি-জকি ঢলি পৰি,
এক পথ শুই গা টঙাই লৈ আকৌ তাত লাগি দিয়ে হে।
চকোৰ, বিৰহী, ভেট, কবি, খালি
পূৰ্ণচন্দ্ৰ চাই মাৰিছে টপালি;
ফুটুকাৰ ফেণ, কেচা-কলা মাথো সিহঁতৰ আছে ভাগ্যত হে।
সাতাম পুৰুষীয়া আজোককাতকৈ
বুঢ়া চন্দ্ৰমাৰ টোটোৰ মুখকেই
বলিয়াই ৰিজায় বুলি চন্দ্ৰাননী প্ৰিয়াৰ মুখৰে সৈতে হে।
