এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
৬
কদম-কলি
৮
দেহি! সুৱঁৰিছোঁ “নিলাজী” সখীৰ কথা,
মোতেই হে দেহটো, মোলেই হে বেথা।
যেয়ে যাওক ওচৰলৈ, কুচিমুছি যায়;
সদায় মনত ভয়,—সখী বেয়া পায়।
মোৰ হৈ মৰিব পাৰে, ময়ো তেওঁৰ হৈ।
কুৰ্চুতীয়া সখী পালো, এনে সখী গৈ।
৯
বাইটী, গোসাঁয়ে মোৰ মনৰ দৰে সখী নিমিলায়।
মই যেনে ভাবোঁ, কেলৈ তেনেকুৱা নাই?
চকুৰ আগতে, বাইটী, নিতৌ দেখি আছা,—
দেহ যেন যতি সখী, কিন্তু সব মিছা।
১০
এই কথাটোত হে মই লাগোঁ,—
মোৰ সখী লোকৰ হল, কেনেকৈ চাই থাকোঁ।
মনত পৰিলে গাটো ৰমৰমাই যায়।
পুৰণি চেনেহৰ কথা কৈও অন্ত নাই।
যেতিয়া ৰান্ধনী-বেলি তেজগোৰা হৈ,
মাকৰ গুৰিলৈ যাব ’ভোক’ ‘ভোক' কৈ।
আহোঁ মই সেওতা ফালি,
বতাহেও ডালি ডালি,
কৰি মোৰ মূৰৰ চুলি উৰুৱাই দিব।
সখীয়ে দূৰত দেখি ৰঙত হাঁহিব।
