এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
২
কদম-কলি
৩
ডাউক ডাউকী শুনা “কুৱা” “কুৱা” মাতেৰে,
সুখ সৰোবৰত আলাপে মন ৰঙেৰে;
কদমৰ ডালত পৰি কপৌ কপৌৱনীজুৰি
“কুৰু” “কুৰু’’ কৰি হৰিষেৰে গীত গাইছে।
দুৰ্ভগীয়া মই মাত্ৰ! হায় বুকু গেলিছে!
৪
চেনেহৰ গীত শুনা সৌৱা নৈয়ে গাইছে;
কুলু, কুলু কৰি চোৱা কেনে লৰ ধৰিছে।
সখীৰ লগত গৈ কেনেকৈ মিল হৈ
একে জীৱ একে দেহা আন মন নকৰি,
বৈ যায় মন সুখে সকলোকে পাহৰি।
৫
পানীৰ বুকুত বুদবুদবোৰে খেলিছে;
অলপ উমলি দেখা আকৌ বুৰ মাৰিছে।
সৌফালে কৰাঁ মন চিকুণ চাম নাওখন,
দুই পাখি, ফান্দ মেলি কেনেকৈ সাতুৰিছে।
মন যাব মোৰো, কিন্তু বিধিয়ে বিড়ম্বিছে।
৬
এৰা ৰোহ, আহাঁ সখী, একেলগে ৰঙেৰে -
ৰূপোৱালি নৈৰ বালিত ফুৰোঁ ঠগেৰে;
দৌল সাজোঁ, নাদ খানো শিলগুটি গোটাই আনো,
