বসন্ত কোৱাচোন মােৰ জীৱনৰ বীণ, কোৱাচোঁ যতন কৰি, পিব পাৰে জানাে মউপিটিয়ে মউৰস প্রাণ ভৰি? মধুৰ মাধবী নউ যাওঁতেই, লাগোঁতে পিয়াহ তাৰ পিব দিবা জানাে জীৱন-অমিয়া ? -ভাবিয়ে নাপাওঁ পাৰ। লাহৰী বসন্ত আকউ আহিল, ধৰাত ফুৰালে হাত; ঠেও ধৰি ধৰি আমনিত পৰি কুলিয়ে লগালে মাত। তরু-লতা-ফুল সকলাে ওলাল উলাহেৰে কাচি-পাৰি; তুমিহে কেৱল আছাঁ অকলই ভাবনাত মন মাৰি। ভােমৰাই চুমে সেন্দুৰ বলীয়া দুখনি গােলাপী গাল ; নলভিলে চুমা তােমাৰ ওঠৰ মােৰাে যে নালাগে ভাল।
কেউপিনে উঠে হাঁহিৰ উৰুমি, গাইছে চৰায়ে গান ; এনে সময়ত নহবাঁ লাজুকী, নকৰিবা অভিমান। চোঁৱা, প্ৰকৃতিত কেউপিনে ক’ততা নেদেখা শােকৰ লেশ ; তেনে তুমি কয় অকলই বাৰু ধৰিবাঁ মলিন বেশ ? উলাহতে চোৱা ধৰণী মগন, সুখী ই সদউ জীৱ এনে সুক্ষণত প্ৰণয়ৰ বীণ নিমাত নিতাল কিয়? আদৰ-হিল্লোল বয় ধীৰে ধীৰে, পাতিছেনে কেৱে ৰােষ ? কাতি কৰি থােরাঁ তুমিও সকলাে, মৰষিবা মােৰ দোষ। স্বৰ্গৰ বিভূতি আনি ই মৰতে পাতিছে প্ৰেমৰ হাট ; নালাগিব ভাল আমি দুয়াে গই নাপাতিলে বেহা তাত।