পৃষ্ঠা:এপাহ ফুলৰ কথা.pdf/২০

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৭
অদৃশ্য বন্ধু

 —‘বাঃ বাঃ দীপুৱে চিঞৰিলে। তাকে শুনি ধীমান শ্ৰীয়মো ওচৰ পালেহি।

 ‘সৰু খুড়া তুমি যাদু জানা নেকি’? শ্ৰীয়মে সুধিলে।

 ‘যাদু নহয়, এয়া অদৃশ্য বন্ধুৰ কাম’। খুড়াই হাঁহি মাৰি গিলাচটো থৈ ক’লে।

 খুড়াই এইবাৰ গিলাচটোত পুৰাপুৰিকৈ পানী এগিলাচ ভৰাই ললে। নাৰিকল লাডু ভৰাই অনা প্লাষ্টিকৰ টেমাটো ওচৰতে আছিল। সাঁফৰখন লৈ তেওঁ গিলাচটোত ঢাকন মাৰি দিলে। তাৰ পাছত সোঁহাতৰ তলুৱাৰ ঢাকনখন ধৰি বাওঁহাতেৰে গিলাচটো সাৱধানেৰে উবুৰিয়াই দিলে। সিহঁতে দেখিলে খুড়াই হাতটো এৰি দিয়াৰ পিছতো উবুৰি হোৱা গিলাচটোৰ ঢাকনখন পৰি যোৱা নাই, পানীখিনিও একেদৰে আছে।

 বাওঁহাতেৰে ধৰি থকা গিলাচটো ভালেমান পৰ ৰাখি খুড়াই গিলাচটো ওপৰমুৱা কৰিলে।

 —‘আও, কেনেকৈ কৰিলা’? আচৰিত হৈ সিহঁতে ক’বলৈ ধৰিলে।

 ‘অদৃশ্য বন্ধুৰ আৰু এটা মজাৰ খেল চাবা, পানীত সোমাইও ৰুমাল নিতিতা’।

 —‘খুড়াৰ কথাই সিহঁতক বৰ আমোদ দিলে।

 গিলাচটো যদি খুড়াই নিজৰ ৰুমালখন গিলাচটোত ঠেচি ঠেচি সুমুৱাই ললে। ধীমানক কোৱাত সি মাকহঁতৰ ওচৰৰ পৰা সৰু ষ্টীলৰ চৰিয়া এটা লৈ আহিল।

 খুড়াই চৰিয়াটোত পানী ঢালিলে। পানীখিনিৰ মাজত ৰুমালৰ গিলাচটো উবুৰিয়াই ধৰি থাকিল। বহুপৰৰ পিছত গিলাচটো আনি ৰুমালখন উলিয়াই দেখুৱালে, অকনো তিতা নাই।

 —‘তুমি যাদু জানা খুড়া, নহ’লে এইবোৰ কেনেকৈ কৰিছো’? ধীমানে ক’লে।

 খুড়াই ধীমানৰ গালত ফুমাৰি সুধিলে, কি পাইছা? ধীমানে ক'লে— ‘বতাহ’।

 —‘সেইয়াই আমাৰ অদৃশ্য বন্ধু বুইছা? তোমালোকে জানানে অদৃশ্য হৈ থকা এই বতাহে পৃথিৱীৰ সকলোকে জীয়াই ৰাখিছে আৰু কিছুমান কামো কৰি আছে। আমাৰ চাৰিওফালে বতাহেই বতাহ। মূৰৰ ওপৰৰ দুশ মাইললৈকে। এনে অকন ঠাই নাই য’ত বতাহ নাই, আৰু যতেই বতাহ নেথাকিব তাতে ডাঙৰ বিপদো হ’ব’। খুড়াই ক’লে।