বান্ধোন
তেজৰঙা গোলাপ ভাল পাওঁ মই
ভাল পাওঁ কোমল সুবাস
উৰি ঘূৰি গীত গাই আপোন মনে
মনটো পাবলৈকে কৰো প্ৰয়াস।
কিয় জানো ভাব হয় মোৰ
বহুজন বন্দিত গোলাপৰ মন
ভোল গ’ল নেকি ভুলতেই;
অভিজাত পুৰুষৰ বুকুৰ উম
সুন্দৰীৰ নেঘেৰী খোপাৰ মোহে
শূন্য কৰে নেকি চেতনাৰ চ’ৰাঘৰ
পাহৰণি হ’ল নেকি সৃষ্টিৰ নীতি
মাটিতেই থাকি গ’ল শিপাৰ প্ৰীতি।
বিচ্ছিন্নতাৰ চকুলো নটুকিবি তই
সময়চোন পাৰ হ’ল চকুলো টোকাৰ
যোবা বাট এৰি থৈ উভতি অহাৰ
কিঞ্চিত মৰম ওভতাই দিয়াৰ
শিপাৰে পুনৰবাৰ হাত মিলোৱাৰ।
বেলি অনুৰক্ত বেলিফুলটি
আহ্লাদিত, কদাপি নকৰে ভুল
পুৱাৰ সূৰ্যপ্ৰণাম নয়নাভিৰাম
নাচে ভোমোৰাৰ সতে নাই যে বিৰাম।
উন্মুখ বাসনা তিলমানো নাই
মাটিৰ সৰস মৰম কণা
শ্ৰীমুখ শুৱনী কৰা
তাৰ কোনো তুলনা যে নাই
বুকুৰ উম কি খোপাৰ ওখ টিং
সকলোটি তুচ্ছ হৈ যায়
বেলিফুলে অন্তৰত মলয়া বোবাই
ভালপোৱাখিনি মোৰ নিয়ে উৰুৱায়। ❖
৮৪ • এজন ডাক্তৰৰ কবিতা
