এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
নিৰ্বান
তোমাকেই সুধিছো, কোৱাচোন বাৰু
আকাঙ্খাৰ সীমাৰেখা আঁকিলানে, আৰু
আছে নেকি হাবিয়াস কোনোবা চুকত
বাদুলী খোৰোং হেন আন্ধাৰ মনত?
কিমান মাতিবা তুমি ভাওনা বচন
লুকুৱাই নিজ স্বৰ, হংসৰ চলন
সুন্দৰী স্ত্ৰীৰূপ দৰ্শকেও চিনি পায়
নুপুংসক বিহগুটি আমাৰে সোণাই।
কোননো ঈশ্বৰে জানো স্ৰজিলে তোমাক
নাশিবলে মলয়া মৃদু, স্নিগ্ধ জোনাক
সিঁচিবলে সঁচ বিহ অলিয়ে গলিয়ে
বিগলিত কৰুণাৰ জুৰিয়ে নদীয়ে।
মন্ত্ৰমুগ্ধ, বাক্ৰুদ্ধ অজস্ৰ দৰ্শক
দেখিলেই পোৱা চাগে সহজ লক্ষ্যক
সীমাৰেখা অজানিতে দূৰলৈহে যায়
আঁচনিৰ ভ্ৰুণটোৱে পোহৰলৈ চায়।
এৰাচোন এবাৰলৈ অদ্ভুত শৃঙ্গাৰ
শুনা বিবেকৰ প্ৰাণটাকি চিৎকাৰ
দৃষ্টিকটু দাগবোৰ বগা কাপোৰৰ
মিলি হ'ব ৰামধেনু সাতোটি ৰঙৰ।
এজন ডাক্তৰৰ কবিতা • ৭১
