এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
সেউজবুলীয়া আশা
নাই বন্ধু, হতাশাক নিদিবা প্ৰশ্ৰয়
অমৃতৰ যে ক্ষয় নাই।
নীলৰঙী আকাশৰো কোনো সীমা নাই।
বিয়পে দিগন্ত চেৰাই;
ৰুগ্ন, ভগ্ন দেহৰ বসুমতী আই
আঁহা, কৰো কিছু প্ৰতিপাল
আকাঙ্খাৰ বীজ ৰুই
ছটিয়াই মৰমৰ সাৰ
এঁকাজলী পানী দিও নিতে
আইৰ দেহা হ’বলৈ জীপাল।
আজি লাগে মাথো সুৰক্ষা সেই বীজৰ
শিলাবৃষ্টি, ধুমুহাৰ পৰা
আঁহা যুঁজি চাওঁ লৈ ঢাল তৰোৱাল
এদিন আহিব আই
পিন্ধি লৈ সাজপাৰ ভমকা ফুলীয়া
ঢৌ খেলা চুলিতে মলয়াই নাচিব,
আহিব আৰু ক’ব মৌসনা মাতে
যা বাচা, বহগৈ সৌজোপা বোধিবৃক্ষৰ ছাঁত
কোমলকৈ দূবৰীৰ দলিচাত
তোৰ বাবে নিৰ্বান ৰৈ আছে তাত।
বন্ধু, হতাশাক ভুলতেও নিদিবা প্ৰশ্ৰয়। ❖
৫২ • এজন ডাক্তৰৰ কবিতা
