এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
মই ফুটবলৈ কৈছো
মই ফুটবলে কৈছো
শতাব্দী যোৰা সময় প্ৰবাহত
ঘূৰিলো কতনা নিজ অক্ষত
আৰু সানমিহলি কক্ষপথত
ইমূৰ সিমূৰ কত নপৰে মনত
সৰু বৰ ঠাইবোৰ ধৰিত্ৰী বক্ষত;
ঘূৰিলো অকাতৰে আপোন পাহৰি
দেখুৱাই দিয়া পথে, পাৱে পৰিহৰি
সৰ্বস্ব শকতি মই লগালো কামত
বঢ়াবলৈ এটি ‘গ’ল’ পৰৰ নামত
কিনো বাৰু পালো মই অন্তিম ক্ষণত
কটাক্ষ,ভ্ৰূকুটি, চৰ প্ৰচণ্ড গালত
আছিল এনে দিন নাচিছিলো মই
আঙুলি মূৰত, চকুত চমক লগা
‘ক’লা মুকুটা’ ‘পেলে’ আৰু মাৰাডোনাৰ
যাদুকৰী দুভৰিৰ মৰমী কাজত
সদম্ভে বহিছিলো কেমেৰাৰ আগত
মই সেই ফুটবলে কৈছো।
পৰিলে মনত সেই সোণালী অতীত
ঠাহ খাই থকা ‘ষ্টেডিয়ামৰ চিট্’
লক্ষজনৰ চকু ঘূৰা মোকেই চাই
অঙ্কিত উৎকণ্ঠা, উল্লাস, হায় হায়
ক’ত জানো পাইছিলো দূৰন্ত গতি
আজি হেৰাল সকলো মই অল্পমতি।
আজি মোৰ স্থিতি মাথো অন্ধকুপত
লেতু-সেতু, জৰাজীৰ্ণ, জাবৰ ৰূপত
৪৮ • এজন ডাক্তৰৰ কবিতা
