ঈশ্বৰ নিমাত কিয়
হে ঈশ্বৰ, তুমি আজি কিয়নো নিমাত
অতিচাৰ, ব্যভিচাৰ দেখিও ধৰাত
তোমাৰেই অনুৰূপ বিষ্ণু নাম তাৰ
কেনেকৈ সহে ক্লেশ মানৱ হাতোৰাৰ!
বুজিছো অতিষ্ঠ তুমি, খঙত বিহ্বল
হয়তোবা অনুতপ্ত, ক্ষন্তেক দুৰ্বল
মানস পটত ভাহে দৰ্প হলাহল
যদুবংশ নিজৰেই চানেকি সৰল।
চহৰীয়া ৰংচং, উচ্চশিক্ষা মায়াজাল
দুৰ্ভেদ্য চক্ৰবেহু, সোমালেই মহাকাল
নিৰ্লজ্য মহাৰথী মাংসাহাৰীৰ পাল
কুমলীয়া অভিমন্যুৰ মৃত্যু অকাল।
সোণালী মাৰিচ মৃগ চহৰত ঘূৰে
নৰোত্তম পথভ্ৰষ্ট, পিছে পিছে লৰে
শিক্ষা নিঃসঙ্গ হয় এৰি জ্ঞানৰ লগ
অন্ধকাৰ পাঠশালা, সভ্যতাৰ শৱ।
প্ৰমাণ ইমানে জানো যথেষ্ট নহয়
নিকৃষ্ট জীৱ মাত্ৰ মানৱকেই কয়
পশুতুল্য বুলি কাঢ়ি নল’বা সন্মান
নোৱাৰে মনুষ্য হ’ব পশুৰ সমান।
হে ঈশ্বৰ, ধৰিত্ৰী আজি আকৌ এবাৰ
দুষ্টৰ কবলত, নাথাকা হৈ অসাৰ
শুনো সৰ্বত্ৰ বিদ্যমান পৰম জ্ঞানী।
কৰা ঘোৰ প্ৰতিবাদ, চতুৰ্দিশ ছানি।
তুমি লৈছিলা পণ এটি জন্ম লগ্নতে
কৰিবা দুষ্টক দমন, শিষ্টক পালন
তেনে নিমাত নিথৰ নিৰ্দয় ভাৱতে
নাথাকিবা ৰৈ, কৰাহে অস্ত্ৰ ধাৰণ॥
