এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
ভেড়া ৰখীয়া
এজাক ভেড়া, অক্লান্ত
চৰি আছে পথাৰত আপোনমনে
সমলয় সমতানে
ছন্দত নপৰে যতি আকাল দিনে।
এখন, বিচিত্ৰ ছবি
এটাই দাঙিলে মূৰ আটায়ে দাঙে
শান্ত-শিষ্ট, পৰিতৃপ্ত
নিয়মানুৱৰ্তী, নিয়ম নাভাঙে।
ৰখীয়া শিয়াল বপু
উজনি নামনিৰ, বাচনিত উঠা
আদিত্য প্ৰখৰ মেধা
সাঙোৰে ভেড়াজাক, ছল-বল প্ৰথা।
শীতৰ বতাহ চেঁচা
দেহাত শিহৰণ, জাগে কদৰ্য মন
বিলাসী সপোন দেখে
ধাৰাল ক্ষুৰখন, ধনে-সোণে মোনাখন
সোপা-সোপে ধন বিত্
থৈছে সাঁচি সিপাৰৰ নেদেখা গাঁতত
ভেড়াবোৰে কিনো বুজে
লাগে মাথো ঘাঁহডৰা মুখৰ আগত।
বয়সেও দিলে ভাটি
ভাগৰে হেঁচা মাৰে, পকিল দাড়ি-চুলি
চেমনীয়া ভেড়াবোৰে
ইতিকিং কৰে, মনে নসহে সমূলি।
কেনেবাকৈ পোনাটোকে
দিব যদি পাৰে দীক্ষা চাকৰিটোৰ
সুখেৰে এসাজ খাব
দুঃচিন্তা, দুৰ্দিনৰ পৰিবযে ওৰ॥ ❖
৩৮ • এজন ডাক্তৰৰ কবিতা
