এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
অসীম অনন্ত
সৰ্পিল নদীৰ পানী যুৱলীত ৰৈ
ভাবি আছো মই
মূৰটোনো ক'ত আৰু নেগুৰনো ক'ত
উৱাদিহ নাই।
চিৰ প্ৰবাহমান ই বয়, গাই গান
কুলু কুলু সুৰে।
দুখ সুখ দুপাৰৰ অশ্ৰু, নিয়ঁৰ হৈ
ইয়াতে নিগৰে।
যিমানেই নপৰক জাবৰ জোথৰ
ইয়াৰ বুকুত,
ক্ষন্তেকতে দেখা পাওঁ উটি ভাঁহি গ'ল
নপৰে চকুত।
আছে বহু ঘাট, তাৰে এটি পানচৈ ঘাট,
নদীয়ে নিচিনে;
দিনে-ৰাতি আহ যাহ সহস্ৰ জনৰ
নদীকহে চিনে।
সময়ো বৈ থাকে নিৰৱে, আপোন মনে
নদীৰেই দৰে।
কলুষ কালিমা যতমানে অতীতৰ
হৰলুকী কৰে।
চাণক্য, বীৰবল, গান্ধী, পেটেল আৰু
যদু, মধু, হৰি
নিচিনে কাকোৱেই, সোঁতে মাথো লৈ যায়
একাকাৰ কৰি।
ঘাত প্ৰতিঘাত যত জীৱন যুঁজৰ
হৈ পাহৰণি নৈ,
আগুৱায়, মাথো আগুৱাই হেলাৰঙে
অনন্ত ধিয়াই।
৩০•এজন ডাক্তৰৰ কবিতা
