অব্যক্ত
অসমী আই মোৰ নুশুধিবা মোক
তোমাক কিমান ভাল পাওঁ বুলি
নোৱাৰোযে দিব মই সবিশেষ উত্তৰ
অথবা দেখুৱাব মনৰ দুৱাৰ খুলি।
ক’ব পাৰো ভাল পাওঁ হিয়াখন উজাৰি
আৰু আমৰণ নিছিঙে এই এনাজৰী
কৰে যদি কোনোবাই চেষ্টা লাঞ্চনাৰ
সন্মুখীন হ’ব সি তীব্ৰ যাতনাৰ।
নোৱাৰো সহিব মই কিঞ্চিতো দুখ তোমাৰ
হয় যদি মলিয়ন তোমাৰ আঁচল
অব্যক্ত বেদনাত সেমেকা দুচকু তোমাৰ
অস্থিৰ স্থিতিত তুমি নাজল-নাথল।
ভাল পাওঁ পুৱাৰ বেলিটিৰে কঁপাল শুৱাই
মুগা-পাটৰ সাজেৰে নিজকে সজাই।
জেতুকাৰ বোল সানিলৈ দুহাতত
খোজ দিয়া ধাননীৰ ঠেক আলিবাটত।
আজি অতিকে ভাৰাক্ৰান্ত মন মোৰ
নেদেখি তোমাৰ সেই চঞ্চলা ৰূপ
অজিনপাটকী সৱে সুদূৰত বহি লৈ
মোলৈকে চাই যেন কৰে বিদ্ৰুপ।
মাতৃৰ মান নাই, ভাষাৰ জ্ঞান নাই
পৰিচয় দিয়ে নিজে অসমীয়া বুলি
অসমীৰ সন্তান সৱে একেজোঁট হোৱা
ধৰি আনি বহুৱাও সিহঁতক নচচা শূলত তুলি॥ ❖
১৪ • এজন ডাক্তৰৰ কবিতা