মনমৃগ
মানুহৰ এই যে মনটো, অদ্ভুত মনটো
জানে নেকি কোনোবাই ঠিকনাতো তাৰ
মূৰৰ চুলিত নে ভৰিৰ নখত থাকে
নতুবা মস্তিষ্কৰ আউল লগা মকৰা জালত
হ’ব পাৰে কলিজাৰ অন্ধকাৰ কোণত
শুধিবলে মন যায় মাথো এটিবাৰ।
শ্ৰেণী উচ্চ, তাৰ মানো অতি উচ্চ
তাত সন্দেহৰ নাই কোনো অৱকাশ
হয়তোবা সেয়ে আগ পিছ নিচিন্তি
মেৰিয়াই লয় উচ্চ আশাৰ নাগপাশ
এবাৰ বান্ধ খালে পিছে নাই পৰিত্ৰাণ
নিত্য নতুন দেখো বহুত প্ৰমাণ।
তেন্তে কিয় ফুৰে ই আঁতৰি দূৰে দূৰে
কিয়নো নিদিয়ে দেও সৃষ্টিৰ সুৰে সুৰে
ডিঙি মেলি যদি ই দূৰলৈ নেচায়
সমুখত থকাখিনি প্ৰাণভৰি খায়
পাৰে নিৰ্বিঘ্নে পাৰ হ’ব সময়ৰ নৈ
যতমানে আছে দুখ নিলগতে থৈ।
আজি পাইছো বিচাৰি যেন ঠিকনাটি তাৰ
কিন্তু ঘৰৰ অৱিস্থিতি যে সঁচাকে অসাৰ
বান্ধি ল’লে মস্তিষ্কৰ মায়াজালখন
প্ৰেমৰ ডোলেৰে হৃদয়ৰ আগচোতালত
চেঁকুৰিব মন মৃগ আনন্দত বিভোৰ
দল বল সমন্বিতে সজাই ধৰণী মধুৰ॥ ❖
১০ • এজন ডাক্তৰৰ কবিতা
