নাৰী কিমাশ্চৰ্য্যম্
ৰূপহী নাৰীয়ে ভাবি গুণি চায়, কিন্তু
মোৰ সৌন্দৰ্যৰ ভু-ভা বিচাৰি নাপায়,
ৰূপ লাৱণ্যতো অদ্বিতীয় নহওঁ যে
দেখিলেই মনটো ভাল লাগি যায়;
যিমানেই বিচাৰিম বুজাবলৈ মই
বিমুখেই হওঁ, শুনি “মিছলীয়া তই"।
মই কওঁ, সৌন্দৰ্য মোৰ আলিঙ্গনত,
আৰু আছে কিছু মোৰ নিতম্ব দেশত,
আছে মোৰ খোজত, মোৰ ওঁঠৰ মাজত;
মই এক আশ্চৰ্য্যকৰ, অনন্যা নাৰী।
নাৰী মই, আশ্চৰ্য্য মই! সঁচাকৈয়ে।
সোমালে কোঠাত মই গুৰু গম্ভীৰ হৈ
ঘূৰি চাই সকলোৱে উৎফুল্লিত হৈ,
অগ্ৰসৰ হ’লে কোনো পুৰুষৰ ফালে
দেখিবা থিয় হ’ল, কিম্বা আঁঠুকে ল’লে।
ঘূৰি ফুৰে চৌপাশে যেন মৌমাখি এটি,
সেয়ে কওঁ মোৰ ৰূপ, মোৰ চাৱনীত
ডালিমগুটীয়া দাঁতৰ চিকমিকনিত
খামুচীয়া কঁকালৰ লাহী চালনাত
গোলাপৰ ৰং সনা ভৰিৰ পতাত;
মই এক আশ্চৰ্য্যকৰ, অনন্যা নাৰী।
নাৰী মই, আশ্চৰ্য্য মই! সঁচাকৈয়ে।
পুৰুষেও ভাবে, তেওঁ কিনো দেখা পায়
যিমানেই চায়, বুদ্ধি আঁতৰি পলায়;
প্ৰয়াস যিমানে কৰো দেখুৱাম বুলি
কয় একোকে নেদেখো, দেখো মাথো ধূলি।
