যমজ
হাত, ভৰি, চকু, মুখ আৰু জোঙাকৈ নাকটো
সাইলাখ একে আমি সহোদৰ দুটি
চুবুৰিৰ সকলোৱে ভুল কৰে দুয়োটাকে
মই বুলি ভাইটোকে ধৰেহি সাৱটি।
মাহী, পেহী, খুৰা, খুৰী সৱে খায় হাবাথুৰি
বিচাৰিলে নাপায় মনে বিচৰাজনক
জনমিলো একেলগে, এজন যমজ হ’লো
আশ্চৰ্য্যৰ খোৰাক হ’লো সৱাৰে মনত।
এদিন আচম্বিতে হ’ল এটি অঘটন
নামকৰণৰ উলহ মালহতো হ’ল ছন্দপতন
নোৱাবৰ সময়ত ধাত্ৰীয়ে কৰিলে ওলট পালট
চিনিব নোৱাৰাকৈ কোনেও কোনোটি কালত।
আৰু এনেকৈয়ে যেন নিয়তিৰ আদেশত
নে আনমনা ধাইমাৰ চেঁচা উলাহত
মোৰ ভাই “জনে” মোৰহে নামটো পালে
আৰু মোক ভাইটোৰ নামটোৰে মাতিবলে ল’লে।
সাদৃশ্যৰ ভূতে মোৰ পিছে পিছে গৈ
পঢ়াশালি পালেগৈ যেন ৰং চাবলৈ
বুৰ্বক “জন"ৰ কীৰ্তিৰ পৰিণাম
কত যে সহিলো মই নিৰ্বাক হৈ।
সকলোকে কৰিছিলো মই প্ৰশ্ন এটি
চিনাকি আছে যতমানে মোৰ
কৰিলাহেঁতেন কি বাৰু তুমি মই হোৱা হ’লে
দিবলে প্ৰমাণ তুমি সঁচাকৈয়ে তুমি?
হুবহু একে হোৱাৰ পৰিণামে দুয়োৰে
সন্ত্ৰাসিত কৰিলে দাম্পত্য জীৱনত
