ভোগদৈৰ চহা
ভোগদৈৰ পাৰৰে সুঠাম সাহসী ৰঙীয়াল চহা
উলাহতে গীত জুৰে পাৰতে ৰৈ
কামত নাই বিৰতি পুৱাৰ পৰা ৰাতিলৈ
যেন পখিটিয়ে আজোৰে কূটা আনমনা হৈ।
গানৰ কলিও যেন এটাইহে জানে
শুনি আছো অনাদি কাল,
“মই কাহানিও কাকো নকৰো ঈৰ্ষা
আনেও নকৰে মোক, সকলোৱে ভাল।”
শুনিলে ৰজাই গান, ক'লে “তেনেকৈ নক’বা বন্ধু,
ভুল কথা, ভ্ৰান্ত ধাৰণা তোমাৰ
সম্ভৱ হোৱা হ'লে কৰিলোহেঁতেন মই
আদান প্ৰদান আমাৰ দুই কলিজাৰ।
কোৱা বন্ধু মাথো এবাৰ, কেনেকৈ গাব পাৰা তুমি
ইমান ডাঙৰকৈ অন্তৰ ঢালি
একেখন ভোগদৈৰ পাৰতে ৰজা হ’লো মই
কিন্তু দুখে নিয়ে কলিজা ফালি?”
মিচিকিয়া হাঁহিৰে সম্ভাষণ জনাই চহাই ক'লে
“মই নিজ হাতে কাম কৰো,
ভাল পাওঁ গৃহিণীক, তিনি সন্তানক
বন্ধুকে ভাল পাওঁ, আকোৱালি ধৰো;
যিমান পাওঁ সিমানেইহে খাওঁ, নাই মোৰ ধাৰ
ভোগদৈক মই হিয়াভৰি ভাল পাওঁ
এই নদীৰেই পানী সিঁচি খেতি কৰো মই
পৰিয়ালে সৈতে পোহপাল যাওঁ।”
১৪৮ • এজন ডাক্তৰৰ কবিতা
