জীৱন ডিঙা
পুৱাতে ওলাইছিলো সঁজুলিবোৰ লৈ
ফিন্দ খোৱা বুকুখন আশাৰে ভৰাই
শকতি থাকে মানে জাল মাৰি যাম
মাছ-পুঠি তেতিয়াহে বেছিকৈ পাম
দুসাঁজৰ জোখাৰে ঘৰত থৈ
বাকীখিনি লৈ বজাৰলৈ যাম
দাম পালে হ’ব কিছু ভাল কাম
সেইজনীলৈ আনিম কাণৰ এযোৰ
আৰু পোনাটিলৈ দুটামান কাজুবাদাম।
বান্ধি থোৱা নাওখনি মোকলাই লৈ
তৰি দিলো পাল, এৰি দিলো মহাসাগৰত
মনৰ আনন্দতে ভাটিয়ালি গাই
ঢৌবোৰে নিচুকায়, ফুচুলায়, বাট দেখুৱায়
তৃপ্তিৰে নাওখনি আগুৱাই যায়
ধৰা দিয়ে মাজে মাজে মাছ এটি দুটি
এনেতে বেলিটিয়ে হাঁহি মাৰি ক’লে
সময় থাকোতেই তুমি যোৱা উলটি।
ঘূৰাই ল’লে মই নাৱৰ গুৰি
বৰ বৰ ঢৌবোৰে আহি ধৰিছে আগুৰি
যেনে তেনে পাৰ পালো, নাওখন বান্ধিলো
খালৈটোলৈ চাই কিছু হতাশ হলো
ভাবি গুণি থাকোতেই ঢৌবোৰ আহি
খুন্দিয়াই থৈ গ’ল ভৰি দুখনত
তলুৱাৰ বালিবোৰ আঁতৰি যোৱাতহে
চেতনা জাগিল মোৰ হঠাতে মনত।
১৩২ • এজন ডাক্তৰৰ কবিতা
