এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
জৰাসন্ধ
দূৰৰ বাঁহীত শুনো ‘নিউ নিউ’ সুৰ
ক্ৰোধিত মনত জাগে কিবা ভাববোৰ
অশ্বৰোহী কল্কিক কৰো কৰযোৰ
নৰখাদকবোৰক কৰা মষিমূৰ।
পাৰিবানে বাৰু তুমি চিনাক্ত কৰিব
নিঠৰুৱা নিঃকিনক সকাহ দিব
বাৰুদৰ ধোঁৱাৰ কুঁৱলীৰে ধূসৰ
কুৎসিত, ভয় লগা মুখ সিহঁতৰ।
বিস্তৃত বিশাল এই জন অৰণ্যত
বাস কৰে সিহঁতে ছদ্মবেশত
শুধ বগা সাজেৰে আবৰ্জনা ঢাকে
নৰমাংসৰ আঁহ লৈ দাঁতৰ ফাকে।
বিকৃত মুখাবয়ব, কামনাৰ চিন
লুকুৱাই লৈ ফুৰে মাৰণাস্ত্ৰ অচিন
অতি উল্লাসেৰে খেলে তেজেৰেই ফাকু
শাস্তি ৰক্ষকেৰে সতে খেলে লুকা-ভাকু।
নসহেযে মনে আৰু বিলম্ব ধুৰূপ
জনগণ, লোৱা তুমি নিজে কন্ধি ৰূপ
শাৰী কৰি লোৱা সিহঁতক সমুখত
আৰু উপবিষ্ট হোৱা সংহাৰ ৰূপত।
যাওক প্ৰাণ বায়ু দুৰ্মতি অসুৰৰ
এৰি থৈ হাঁহিৰ খলকনি সুন্দৰৰ। ❖
এজন ডাক্তৰৰ কবিতা • ১২৯
