অনন্ত যাত্ৰা
তোমাৰ পদচিহ্নতে থৈছিলো ভৰি
ভীতিহীন দ্বিধাহীন নপৰো বাগৰি
দেখো বা নেদেখো তোমাক প্ৰভেদ নাই
চিনবোৰে প্ৰতিপলে সোঁৱৰাই যায়
নাতিদূৰে আছ তুমি অলক্ষিতে মোৰ
দুবাহু মুকলি যেন ডেউকা এযোৰ
শীত তাপ বৰষুণ ঘোৰ বজ্ৰপাত
আগচি ধৰিলা তুমি নিঃশব্দ নিমাত।
শৈশৱৰ ছবিখন ধুঁৱলী কুঁৱলী
চাদৰ আঁচল আৰু হাতৰ আঙুলী,
মানসপটত ভাঁহে চুচুক-চামাক
দুৰণিৰ তৰা যেন ধিমিক-ধামাক
বিশাল আকাশত জোনাকৰ মেলা
হাঁহি আৰু কান্দোনৰ অপৰূপ খেলা
প্ৰত্যক্ষ কৰিলো খোজতে মিলাই খোজ
উপভোগ কৰিলো স্বৰ্গীয় বনভোজ।
আজি যেন খোজবোৰ হঠাতে হেৰাল
জোন বেলি তৰাবোৰ কেনিবা লুকাল
তমসা গধুৰ মোৰ মনৰ আকাশ।
আবেগ বিহ্বল ভাৱ বিচাৰে প্ৰকাশ
ঘূৰি চাই দেখো সেয়া খোজ নিজৰেই
পিছে পিছে আহি আছে প্ৰতিমা মোৰেই
বুজিলো অনন্ত এই যাত্ৰাৰ নাই শেষ
মধ্যবিৰতিত এয়া আচহুৱা পৰিৱেশ॥ ❖
উৎসৰ্গিত দুদুলৈ (পত্নী)
১২৪ • এজন ডাক্তৰৰ কবিতা
