দিগভ্ৰান্ত
কি এইবোৰ, পৰি আছে সিঁচৰতি হৈ
নানা ধৰণৰ আৰু নানা বৰণৰ
এয়া যে অন্ন! সমল জীয়াই থকাৰ।
হেঁপাহৰ, সপোনৰ বহু বুভুক্ষজনৰ
তেন্তে এই দশা কিয় আজি সপোনৰ?
কোন বাৰু সেইজন, বংশ অসুৰৰ।
নেজানে ঘামৰ দাম, নুশুনে বিলাপ
ভাগৰুৱা কলিজাৰ, গুণী কৃষকৰ।
বুকুত জিলিকি থকা কামিহাড়বোৰ
নেদেখেনে বাৰু সেই অবোধ শিশুৰ
দেখে যদি কিয় বাৰু অতিচাৰ কৰে
ডিঙিলৈকে খায় আৰু বতিয়াই মৰে?
নকৰেনে পূজা সোণোৱালী শইচৰ
কত যে নিয়মনীতি ভঁৰাল ঘৰৰ
বাকলিটো গুচালেই হৈ পৰে চাউল
শ্ৰদ্ধা, মৰমতো লাগি যায় আউল।
আজি সলনি বহু হ’ল দৃশ্যপটৰ
পূজা হয় ধন আৰু গুলী বাৰুদৰ
নিস্তেজ মনবোৰ আওপাকে ঘূৰাই
গামোচাৰ গাঁঠিটোতে বাৰুদ ভৰায়।
বাটে-ঘাটে দেখো আজি মানুহৰ শৱ
মানৱতা ৰখীয়াই কি খবৰ ল’ব
ঘৃণাতে নাকটো কোচাই মৰাশবোৰে
ৰাতিৰ এন্ধাৰত নিজেই আঁতৰিব।
বন্ধ কৰা। বন্ধ কৰা এই অবিচাৰ
অধাচাৰ আৰু কৰ্ম নিষ্পেষণৰ
মনযোগ দিয়া, যদি পাৰা শিশুটিত
হ’ব পাৰে সুৰুজ সিটি ভৱিষ্যতৰ। ❖
এজন ডাক্তৰৰ কবিতা • ১১৯
