স্তব্ধ প্ৰহৰ
অপৰূপা তুমি, তুমিযে অনন্যা
শতেক সহস্ৰ ফুলে জাতিষ্কাৰ কৰা
লাহী পখিলীৰ লয়লাস নৃত্য
ভোমোৰাৰ গুণ গুণ শবদেৰে ভৰা
পূৰ্ণিমাৰ জোনটি কপালত আঁকি লৈ
বিজুলীৰ চিক্মিক্ ওঁঠত সানি লৈ
প্ৰতিটো পলকে মোৰ মন প্ৰাণ হৰা।
মেলিলো প্ৰথম চকু তোমাকেই চাই
নিচুকালা কত দিন গীত গাই গাই
ল'ৰা-ধেমালিবোৰ ভাল বেয়া যত
জীৱন্ত সাক্ষী তুমি দৈৱপাকত;
ভিক্ষুক মই আজি, অমিয়া প্ৰেমৰ
বিচাৰিছো বৰদান, নধৰা জগৰ
মিলি সাজো সৌধ এটি অজৰ অমৰ।
কিয় বাৰু মিচাকৈয়ে আমনি কৰা
ওৰণিখন টানি লৈ উপহাস কৰা,
সময় যেন মোৰ স্তব্ধ হৈ যায়
স্পন্দিত কলিজাৰো ছন্দ হেৰায়
পৃথিৱীখন ভৰিৰ তলুৱাতে লৰে
মনাকাশ নিশাচৰ বাদুলীৰে ভৰে,
দুৰ্বল আজি মই মন সংশয় ভৰা।
হেঁপাহৰ শেষ সীমা নাই যে মোৰ
আকৌ এবাৰ দিম ল’ৰালিৰ দৌৰ
হাতত হাত ধৰি কণমানিটোৰ
মৌ-পান কৰি হ'ম আপোন বিভোৰ
নিষ্পলক নয়নেৰে তোমালৈ চাই
পাতলাম হিয়াখনি বেদনা গধুৰ।
সপোনবোৰ ফলিয়াব নে মোৰ?¤
এজন ডাক্তৰৰ কবিতা * ১০৩
