এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
সাঁথৰ
চোৱাচোন চোৱা সেই
পলীয়া তৰাটি কেনেকৈনো সৰে
বিশাল হিয়াৰ মাতৃ
ধৰিত্ৰীয়ে বুকু পাতি সাৱতি ধৰে।
আকাশ বিদীৰ্ণ কৰা
অপায় অমঙ্গল সূচনা কৰা
অসীমৰ পাৰাপাৰ
হেলাৰঙে নিমিষতে পাৰ কৰা,
ক্ষন্তেকীয়া চমকেৰে
ক্ষীপ্ৰ অধোগতি, জিনিব জগত
যেন সৰগীয় শক্তি
চিৰঞ্জীৱী বৰ আনিছে লগত।
চিন্তাৰ আহৰি নাই।
আকাশৰ তৰাই ৰ’ লাগি চায়
জোনটিয়ে হাঁহি মাৰি
মেঘৰ আঁৰতে মুখ লুকুৱায়।
পাপৰ গধুৰ বোজা
পৰ জনমৰ, নোৱাৰি সহিব সিটি
খহিছে আকাশ ফুটি
সৰ্বদা বিস্ময় তাৰ পৰিকিতি।
বুজিবনে কোনোদিনে
জন্ম ৰহস্য তাৰ, ল’বনে সাৱতি
ধীৰ-স্থিৰ উৰ্ধগতি
জগতৰ প্ৰীতি, অগতিৰ গতি। ❖
১০২ • এজন ডাক্তৰৰ কবিতা
