এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
শিহৰণ
এয়াই নেকি প্ৰশান্তিৰ মেলা!
বহু দূৰ ঘূৰি ফুৰি জৰ্জৰিত
কলিজাত যেন মলয়াৰ খেলা,
দৃষ্টিত ধূসৰ আবেলিৰ ধৰা
হঠাতে ভুমুকি মাৰে পুৱতী তৰা
বিদায় পৰতো কাঁচি জোনটোৱে
সোঁৱৰায় এয়াযে পুৱাৰ বেলা।
বতাহত নাচে এটি চিনাকি সুৰে
নাকে-মুখে, সৰ্বাঙ্গে চাটি ধৰে
স্বচ্ছন্দে উৰি অহা ফুলৰেণুবোৰে,
উষ্ণ প্ৰবাহ যেন প্ৰতি ধমনীত
লাজতে লুকাই পৰে পুহৰো শীত
কমলাৰ ৰং সিঁচি মন পথাৰত
নৱ ভাস্কৰে হৰি নিয়ে চিত।
অনন্ত সময় থমকি ৰওক!
উপভোগ কৰো সৃষ্টিৰ কলা,
আধুনিকতা কিম্বা উত্তৰণৰ
ফোপজহী নঙঠা বকলা
নালাগে নুশুনো এটিবাৰো মই!
সকলোটি আছে এই শান্তি মেলাত
সসাগৰা পৃথিৱী মোৰেই কোলাত। ❖
এজন ডাক্তৰৰ কবিতা • ৯৫
