এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
ক্ষণভঙ্গুৰ
লাহি পখিলাটি উৰি উৰি
পালে আহি পঁজাটি মোৰ,
বহু দূৰ দেশ ঘূৰি ঘূৰি
কঢ়িয়াই খবৰবোৰ
পূবৰ বেলি উঠা দেশৰ
অতিকে আপোন মোৰ
সানি লৈ দেহাটিত
সুগন্ধি ফুল ৰেণুবোৰ।
ক’লে আহি কাণে কাণে
অবিনাশী নিজস্ব ভাষাৰে
নাপাওঁ খবৰ, মনেও নামানে
আহিলো সাহ কৰি অকলশৰে
আছানে কুশলে বন্ধু মোৰ
জীৱনৰ বাটকুৰি বাই
বাগি দি চাকনৈয়া ঘোৰ
ধুমুহা গাজনি দুৰ্ঘোৰ?
নাজানো কেনি গ’ল সময় উৰি
আকাঙ্খ্যাৰ দুটি পলে
যেন মনাকাশ পৰে ভৰি
হিম শিখৰত হিমবোৰ গ’লে
ক্ষন্তেক সময় সুখৰ বন্যাত
মনে মোৰ কক্ বক্ কৰে
চাই ৰওঁ পখিলাটি
কিজানিবা সাৱতিহে ধৰে। ❖
এজন ডাক্তৰৰ কবিতা • ৯৩
