উচ্চ স্বৰত কোৱা শব্দ কিছুমান আহি কাণত পৰিলেহি।
: চাৰ, আপোনাৰ ভালৰ বাবেই কৈছো।
: মোৰ ভাল মাই ফুট। পুনৰ কোনোদিনে নাহো তহঁতৰ থাৰ্ড ক্লাচ
বাৰত, ইউ বাস্তাৰ্ড।– বুলি কৈ মানুহজন ঢলং পলংকৈ ওলাই গ'ল। কিয় জানো
মানুহজনৰ সেই অৱস্থাৰ কাৰণ জানিবৰ খুব ইচ্ছা হৈছিল মনত।
: কোন আছিল এই মানুহজন? ৱেটাৰজনক সুধিলো।
: নামটো সম্পূৰ্ণকৈ নাজানো, মিঃ চৌধুৰী বুলিয়েই জানো। পেছাত
তেখেত এজন কম্পিউটাৰ ইঞ্জিনিয়াৰ।
: পিছে ইমানকৈ মদ খোৱাৰ কোনো বিশেষ কাৰণ?
: আছে, দুসপ্তাহ আগতে তেখেতৰ পত্নী আন কাৰোবাৰ সৈতে পলাই
গুচি গ'ল। তাৰ পিছৰপৰাই তেওঁ সকলো কাম কাজ বাদ দি বাৰতে বহি থাকেহি।
শুনিছো তেখেতৰ ল'ৰা-ছোৱালী এহালো আছে হেনো। সিহঁতৰ যে কি হ'ব
ভগৱানেহে জানে।
: হ’ব দিয়া। এতিয়া মোৰ বিলখন বনাই দিয়াচোন।
ৱেটাৰজনৰ মুখৰ পৰা মানুহজনৰ বিষয়ে জনাৰ পাছত কিছুমান
বিশৃংখলভাৱে মনটো ভৰাই পেলালে। আগতে কোনোদিনে তেনেধৰণৰ অনুভৱ
মোৰ হোৱা নাছিল। লাহে লাহে সেই ভাৱসমূহে কণ্ডৰ ৰূপ ধাৰণ কৰিলে।
সেই মুহূৰ্তত মনত পৰিছিল মৃত্যুৰ পাছত বগা হৈ পৰা মাৰ মুখখন, মনত
পৰিছিল অনাথ হৈ অনুভৱ কৰা সকলো দুখ কষ্ট, মনত পৰিছিল কিদৰে মোৰ
নিজ মাতৃয়ে মোক মাৰি পেলোৱাৰ চেষ্টা কৰিছিল। আৰু এই সকলো
হৈছিল কেৱল মাত্ৰ দেউতাই নিজৰ ব্যৰ্থতা স্বীকাৰ কৰি জীৱনত হাৰ মানি
লোৱাৰ বাবে।
ৱেটাৰজনক টকাটো দি বাৰখনৰ বাহিৰলৈ ওলাই আহিলো। অলপ দূৰ
খোজ কঢ়াৰ পাছত বাৰত দেখা পোৱা মানুহজনক বিদ্যুতৰ খুটা এটাত আঁউজি
শুই থকা চকুত পৰিল,
: আপোনাক সহায়ৰ প্ৰয়োজন।- মানুহজনৰ কাষলৈ গৈ হাতখন
আগবঢ়ালো,
: হু? কোন? কষ্টৰে চকুহাল মেলি মানুহজনে ক'লে।
: বলক মই ঘৰত থৈ আহিছো। বুলি কৈ মানুহজনক থিয় কৰালো।
এক ব্যৰ্থ যাত্ৰা/৭৩
